Mediacje karne zarys
Mediacje karne zarys.
Postępowanie sądowe obarczone jest regułami, których
obowiązek przestrzegania wynika wprost z kodeksu postępowania karnego[1], co w konsekwencji
prowadzi do zmarginalizowania kwestii najistotniejszej - rzeczywistego interesu
stron. Uwaga organów procesowych koncentruje się przede wszystkim na ustaleniu
prawdy materialnej, co niekoniecznie pozwala na osiągnięcie porozumienia oraz
zgody między pokrzywdzonym a sprawcą[2]. Dzięki procesowi
mediacji, pokrzywdzony może w sposób szybszy, prostszy oraz pozbawiony zbędnego
formalizmu uzyskać od sprawcy przestępstwa satysfakcjonujące zadośćuczynienie,
adekwatne do naruszonego dobra i wyrządzonej krzywdy.
Mediacja pozwala zaktywizować sprawcę czynu, przy
jednoczesnym przyjęciu przez niego odpowiedzialności za wyrządzoną krzywdę[3]. W toku postępowania
mediacyjnego sprawca czynu ma większą możliwość poznać ofiarę, zakres
wyrządzonego zła, co spełnia funkcję resocjalizacyjną a także stwarza możliwość
przeproszenia pokrzywdzonego, wyrażenia skruchy, co bez wątpienia może mieć
wpływ na wymiar kary[4].
Mediacja dąży do stworzenia porozumienia, które będzie
zaakceptowane przez obie strony konfliktu. Ugoda ukształtowana w sposób
korzystny dla obu stron, stanowić będzie kwintesencję całego procesu
mediacyjnego poprzez wypracowanie stanowiska, w którym zarówno ofiara
przestępstwa jak i sprawca będą wygranymi. Przyjęcie takiej ugody, zaakceptowanej
przez uczestników dyskursu mediacyjnego, bez wątpienia zwiększa także szanse
jej wykonania[5]. Dodatkową zaletą
mediacji jest przybliżenie ogółowi społeczeństwa lepszego zrozumienia istoty
wydanej decyzji procesowej uwzględniającej treść zawartej miedzy stronami ugody
mediacyjnej[6].
Przeprowadzona z sukcesem mediacja może skutkować cofnięciem
przez pokrzywdzonego wniosku o ściganie, co w konsekwencji doprowadzi do
umorzenia postępowania karnego, zwłaszcza w przypadku, gdy przedmiotem
postępowania są przestępstwa względnie wnioskowe, kiedy sprawca i pokrzywdzony
są dla siebie osobami najbliższymi. Trafnie wywodzi się w doktrynie, że w
przypadku takich przestępstw wydanie wyroku skazującego może w istocie
doprowadzić do eskalacji konfliktu w relacjach rodzinnych. W odniesieniu do
przestępstw względnie wnioskowych o mniejszym ciężarze gatunkowym (np.
kradzieży na szkodę osoby najbliższej) mediacja może okazać się drogą do
wygaszenia konfliktu nie tylko w płaszczyźnie prawnokarnej, ale również na
gruncie wspomnianych relacji[7].
Odnosząc się do korzyści po stronie oskarżonego, oprócz
konsekwencji prawnych, tj. wpływu na wymiar kary czy orzeczenia o kosztach
postępowania, mediacja może mieć również wpływ na kwalifikację prawną
zarzucanego czynu, zwłaszcza w przypadkach, w których stwierdzenie wypełnienia
znamion określonego typu czynu karalnego jest efektem złożonego procesu
wartościowania, np. wymaga ustalenia silnego wzburzenia, podjęcia działań w
wyniku współczucia czy też przyjęcia wypadku mniejszej wagi. Przeprowadzone
postępowanie mediacyjne może więc doprowadzić do zmiany kwalifikacji prawnej
przestępstwa zarzucanego oskarżonemu, np. poprzez przyjęcia wypadku mniejszej
wagi w odniesieniu do rozboju czy wymuszenia rozbójniczego czy też ustalenia
okoliczności przemawiających za nadzwyczajnym złagodzeniem kary.
Należy tym samym podkreślić, iż postępowanie mediacyjne
stanowi dla sprawcy czynu zabronionego pewnego rodzaju szansę na wydanie
orzeczenia mniej dolegliwego, a co za tym korzystnie wpływającego na jego
sytuację prawną przy jednoczesnym zaspokojeniu roszczeń pokrzywdzonego oraz
społecznego poczucia sprawiedliwości.
[1] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks postępowania karnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 30 ze zm.)
[2] R. Morek, Wprowadzenie,(w:) Mediacje. Teoria i praktyka, pod red. E.
Gmurzyńskiej i R. Morka, Warszawa 2009, s. 26?27.
[3] B. Czarnecka - Dzialuk, D. Wójcik,
Mediacja w sprawach nieletnich w świetle teorii i badań, Warszawa 2001, s. 7.
[4] T. Cielecki, Bezdroża mediacji,
(w:) L. Mazowiecka (red.), Mediacja, Warszawa 2009, s. 76.
[5] R. Morek, Wprowadzenie, (w:) E. Gmurzyńska, R. Morek (red.), Mediacje?, op. cit., s. 18.
[6] E. Bieńkowska, Mediacja w sprawach karnych i
nieletnich: kiedy organ procesowy może (a nawet powinien) odwołać się do
postępowania mediacyjnego, (w:) L. Mazowiecka (red.), Mediacja, op. cit., s. 44
[7]J.
Zagrodnik, Metodyka pracy obrońcy i pełnomocnika
w sprawach karnych i karnych skarbowych, WK 2016.